Anna (1995-2020) zou aanvankelijk samen met haar trouwe ezelvriendin Sally naar Zeist komen. De beide merries stonden meer dan 20 jaar samen op een kinderboerderij. Sally leek het niet goed te maken en dus werden de merries eerst voor een medisch onderzoek naar de Diergeneeskundige kliniek in Utrecht gebracht. Daar bleek dat Sally er zo slecht aan toe was dat zij niet meer te redden viel. Zij moest worden ingeslapen.
Zo arriveerde Anna alleen in Zeist. Verdrietig en in paniek. Voor haar gevoel was zij alles kwijt: haar vriendin, haar huis, de vertrouwde mensen om zich heen. Van de andere ezels moest zij aanvankelijk niets hebben, want waar was Sally?
Na een paar moeilijke weken – waarin vrijwilligers haar de hele dag gezelschap hielden – begon Anna te wennen. Deze grote (!) witte merrie bleek een schat van een dier: rustig en vriendelijk (oké, soms een beetje kribbig maar wie is dat niet?) Ze stond graag voor het hek op de uitkijk zodat ze als eerste werd opgemerkt. Héél vaak volgde dan de vraag: “Is dat een paard?” Maar onze mooie grote Anna was op en top een ezel.
